قلب، ماهیچه ای است متفاوت با دیگر انواع ماهیچه های بدن، که برای پمپ کردن خون به درون رگ ها اختصاص یافته است.
به این ترتیب خون با فشار درون رگ ها جریان رفته، غذا و اکسیژن را به اعضای بدن می رساند. همیشه یک سیستم دقیق فعالیت قلب را تنظیم کرده و بین احتیاج بافت ها و میزان خونرسانی به آنها تعادل برقرار می کند.

یک قلب سالم می تواند در شرایط مختلف این تعادل را برقرار کند. مثلا در هنگام ورزش که نیاز بعضی اعضا به خون بیشتر می شود قلب و عروق بدن نیاز بدن را به خوبی تامین می کنند.

شروع نارسایی قلبی زمانی است که تعادل مذکور از بین برود. در اغلب موارد، یک بیماری قلبی موجب می شود که درجاتی از عدم تعادل ایجاد شود. به این معنی که قلب با افزایش میزان فعالیت خود سعی در برآورد نیاز بدن می کند. این فعالیت جبرانی قلب اگر برای مدت طولانی ادامه بیابد می تواند منجر به ایجاد تغییراتی در ماهیچه قلب شود.

به زبان ساده می توان نارسایی قلبی را چنین تعریف کرد؛ نارسایی قلب وضعیتی است که به علت اختلال عملکذد قلب ، این ماهیچه از فرستادن خون کافی با فشار مناسب به رگ ها ناتوان می شود و اعضای بدن در این شرایط از خون اکسیژن دار سیراب نمی شوند.

علل نارسایی قلبی:

اختلال عملکرد قلب به علت نارسایی قلبی است، خود به دلایل مختلف عارض می شود. علل نارسایی قلبی را می توان به این ترتیب دسته بندی کرد:

1)علل زمینه ای:

مثل نقایص مادرزادی یا اکتسابی  قلب که منجر به نقص ماهیچه قلب می شوند.(اشکال دریچه ای و سکته قلب، بیماری ماهیچه ای قلب و …)

2)علل تشدید کننده:

مثل علل خاص یا تغییراتی که نارسایی قلب را تشدید می کنند. مانند تغذیه نادرست، کم خونی، عفونت، پرکاری تیروید، فشار خون، بی نظمی ضربان قلب و ایسکامی قلبی.

برای مثال ممکن است فردی در طول سالیان متمادی یک علت زمینه ای برای بروز نارسایی قلبی داشته باشد مثلا درجاتی از تنگی دریچه ای، ولی هیچ گاه دچار مشکل نشود.

توجه:

  1)درمان صحیح و به موقع علل زمینه ای منجر به جلوگیری از بروز یا تکرار نارسایی قلبی می شود.

2)درمان علل تشدید کننده باعث رفع نارسایی شده و نجات بخش خواهد بود.